Нүүр хуудас » 2010 » 3-р сар » 5 » Д.Дагвадорж: Ээж аав, нутаг ус, эх орон элэг зүрхэнд минь л эгшиж байдаг (1 )
18:01
Д.Дагвадорж: Ээж аав, нутаг ус, эх орон элэг зүрхэнд минь л эгшиж байдаг (1 )

Уншигч та бүхэндээ мэргэжлийн сумо бөхийн 68 дахь их аварга Асашёорюү Дагвадоржийн 2008 онд  "Зууны шуудан” сонины сэтгүүлч Б.Ганчимэгтэй хуучилсан нэгэн ярилцлагийг өнгөрсөн ч гэсэн сонирхолтой байх болов уу гэсэн үүднээс хүргэж байна.

"Зууны шуудан” сонин "Ярилцъя” буландаа Мэргэжлийн сумогийн ертөнцийн өнөө цагийн "Хаан”, дэлхийн супер од Асашёорюү Дагвадоржийг урьж   халуун дулаан, илэн далангүй, чин сэтгэлийн яриа өрнүүллээ. Тэр урьд өмнө нь хэзээ ч энэ төвшинд дотоод сэтгэлээ нээж байгаагүй юм. Ингээд та бүхнийг бидний ярианд анхаарлаа хандуулахыг хүсье.

-Эрхэм Ёкозүна, та өнөөдөр ахиад л дуулиан шуугиан дунд зогсож байна. Дэлхийн хэвлэл мэдээллийн агентлагууд таны тухай ээлжит сенсаациар амьсгалж байгаа энэ өдрүүдэд та эх орондоо ирлээ. Зодог тайлаагүй байгаа Ёкозүна шүүхийн танхимд өөрийн биеэр очиж мэдүүлэг өгсөн анхны тохиолдол энэ боллоо гэдэг үнэн үү?
-Эхлээд хоёулаа мэнд усаа мэдэлцчихье, тэгэх үү.

-Уучлаарай. Танд намрын мэнд хүргэе. Эх орондоо тавтай морилж байна уу. Би жаахан ёсгүй аашилчих шиг боллоо?
-Эх орондоо ирээд хоёр хонож байна. Монголынхоо энэ сайхан намрыг зүрх сэтгэлээрээ мэдрэх, тэрэнд автах, энэ мэдрэмжээсээ болоод зарим талаар бүх юмыг мартах сайхан байна. Та бүхэн мэдэж байгаа. Миний бэртэл сэдрээд барилдаанаа үргэлжлүүлэлгүй завсарласан. Сайн эмнүүлэхгүй бол үнэхээр болохгүй байна. Биеийн энэ байдлаас болоод сумо бөхийг шимтэн үздэг, тэр дундаа намайг чин сэтгэлээсээ хайрлаж дэмждэг фенүүддээ сайхан барилдаан үзүүлж чадахгүй сүүлийн үед жаахан гундаагаад байна уу даа гэсэн бодол төрж байна. Тэднийхээ хайр хүндэтгэлийг тээж явах асар их хариуцлага надад оногддогийг би мэддэг. Урьд нь ч тийм байсан. Цаашдаа ч тийм байна. Энэ удаа үнэхээр бэртлээ сайн эмчлүүлэхгүй бол болохгүй байна. Тийм ч учраас нутгаа зорьж ирлээ. Эмээр эдгэдэггүй юмыг эх орон, эх нутаг илааршуулчихдаг нэг сонин зүй тогтол байдаг л даа.

Энэ бол үгээр тийм амар илэрхийлэгдчих зүйл бас биш бололтой. Эх орондоо ирсэн зорилго маань үндсэндээ энэ. Юун түрүүн бэртлээ эдгээх, гараа эдгээхийг зорьж байна даа. Хэдий өндөр хөгжилтэй харийн орон сайхан ч хүн нас тогтохын цагт эх нутгаа л гэж тэмүүлдэг. Адгуус хүртэл газрын холоос нутгаа гэсээр гүйж ирдэг биз дээ. Ер нь хүн чинь энэ хорвоо дээр заяасан бас л нэг төрлийн адгуус шүү дээ.

-Манай 28-хан настай, бас тэгээд үргэлж асч байдаг их аваргын амнаас хэтэрхий буурьтай үг унаж байгаа юм биш үү. Нас тогтохоороо…гээд л ярьсан чинь тан шиг дүрэлзсэн хүнтэй хоршихгүй сонсогдож байна?
-Яахав ээ, гал халуун амьдрал үргэлжилж байна. Асч байна. Дүрэлзэж байна. Мэдээж өөрийнхөө талбар дээр тэр эрэмгий чанар, ялалтын төлөө дүүлэн тэмүүлдэг араншин энэ биенд байдаг боловч хүн гэдэг амьтан чинь эргээд хүнийхээ ертөнцөд бууж ирдэг учраас тэрийгээ чагнаж, мэдэрч, ялгаж салгаж байхгүй бол болохгүй биз дээ. Тэр чигээрээ л нэг их аймаар амьтан яваад байж болохгүй биз дээ.

-Мэдээж тэгэлгүй яахав. Магадгүй бид хүнийхээ хувьд туулж яваа амьдралыг тань бодож үзэхгүй, үргэлж амжилт нэхэж байдаг байх л даа?
-Бидний амьдарч байгаа энэ зууны хурд, хөгжил эргээд сул талаа үзүүлж эхэлж байна л даа. Мэдээллийн гүйцэгдэшгүй хурд ноёрхож байна. Нэг секунд ч алдалгүй хэвлэл мэдээллийн технологи ажиллаж байдаг болж. Алхам тутам маань та нөхдийн хараанд. Тэглээ, ингэлээ гээд л бичээд байдаг. Гэхдээ гаднаас нь. Магадгүй миний дэвжээн дээрээс та бүхэнд харуулдаг тэр характер сонин байдаг байх л даа. Дагвадорж гэдэг аварга тэр газрын дэвжээн дээр сая сая нүдний өмнө өөрийнхөөрөө өөрийгөө ирлээд л…тийм үү. Энэ аваргын гаргаж байгаа тэр араншинг хүн болгон өөрийнхөөрөө дүгнэдэг байх. Гэхдээ өнөөдөр миний энэ дотоод ертөнцийг нээсэн хүн ховор л доо. Би ингэж хамаагүй өөрийгөө нээхийг хүсч байгаагүй. Яг үнэндээ өнөөдөр тантай хийж байгаа энэ уулзалтаар, та бид хоёрын дунд өрнөж байгаа энэ яриагаар танай сониноор дамжуулж миний талаар энэ гадуур явж байгаа элдэв бүх асуудлуудад delete хийе гэж хүсч байна. Өнөөдөр хоёулаа илэн далангүй сайхан яръя.

-Монголын олон сод аавын хүүтэй ярилцлагын ширээний ард сууж байлаа. Гэхдээ та бол үнэхээр миний ярилцахыг хүсч байсан баатар. Надад итгэж, ийм сайхан боломжийг олгосонд баярлаж байна?
-Та намайг ямар хүн бэ гэдгийг миний дотроос ухаж ав. Би таны өмнө өөрийгөө илэрхийлэх гэж бас чадах чинээгээрээ оролдъё, тэгэх үү.

-Өөрийг тань их сонин хүүхэд байсан гэж сонсч байсан. Ардчиллын салхи нөмөрч, монгол оронд нийгмийн том шилжилт хийгдсэн үетэй таны бага нас давхацсан. Картын барааны дугаар дэлгүүрүүдийг нураах шахаж байсан тэр үед таныг дайрч ороод хөгшчүүлд юмыг нь авч өгдөг байсан гэж хуучны нэгэн анд тань дурсаж байсан юм. Цаг үе нь ч сонин, таны тэр үйлдэл ч сонин ?
-Би цаг үеийн сонин сонин тодотгол үеүдийг өөрийнхөөрөө туулж гарснаар их бахархаж явдаг. Бод л доо. Би хичнээн залуу ч гэлээ социализм гэдэг нийгмийг үзсэн л байхгүй юу. Тэрний сургаалийг сонслоо. Дараагийн цоо шинэ ертөнц орж ирлээ. Тэр нийгмийнх нь хатуу хөтүүг бас биеэрээ мэдэрлээ. Хүн гэдэг амьтан өөрийнхөө чадлаар, өөрийнхөө ухаанаар, өөрийнхөө авъяасаар гарч ирж чаддаг энэ нийгмийн мөн чанарыг амсаж туулж явна. Манай аав ээжийн үед ийм нийгэм байсангүй. Энэ нийгэм бол хүний тэмүүллийн нийгэм гэж би боддог. Манай улс орон хүнд үеийг туулж үзсэн. Гэхдээ бид хэзээ ч сэтгэлээрээ өлсөж үзээгүй ард түмэн байхгүй юу. Тэр шинж чанараасаа ч болдог уу их өгөөмөр. Жаахан олсон юмнаасаа бусдадаа өгөх гэдэг. Заавал нэгэндээ илүүчлэх гэдэг. Өнөөдөр энэ чанар маань харин манай хүмүүст байна уу, үгүй юу. Надад бол байнаа. Хар бага наснаас л байсан. Цаашдаа ч байх болно. Хажуу айлд нэг ядарсан хөгшин байхад тал талхаа барьж ороод хувааж иддэг. Эргээд нэг ороход нөгөө хөгшин маань таван чихэр олчихоод  тэрийгээ надад өгөх гээд нандигнаад хадгалчихсан сууж байдаг. Би тийм л нийгэмд хүн болсон шүү дээ. Тэр үзлээрээ л тэр үед тэгж явахгүй юу.

-Атаман ч байсан байх ?
-Атаман ч гэж юу байхав. Хөдөлгөөнтэй л хүүхэд байсан. Гэхдээ хоргүй хүүхэд байсан шүү. Сайн эцэг эхийн буянаар буруу зөрүү ч явчихаагүй. Гэхдээ хүүхэд нас юм чинь сахилгагүйтэх юм байлгүй яахав. Тэр үеийн манай нийгэм үнэхээр ороо бусгаа болчихсон байсан л даа. Картын бараанд шилжчихсэн. Хөл толгойгүй юм болж байсан. Нэг өдөр явж байсан чинь дэлгүүрийн гадаа нэг эмээ амьтны хөлд үрэгдчих гээд сууж байсан. Би хэдэн найз нартайгаа явж байсан юм. Би тийм юмны хажуугаар зүгээр юу ч болоогүй юм шиг өнгөрчихөж чаддаггүй хүүхэд байсан л даа. Миний зан характер байгаа нь л тэр. Тэгээд би тэр эмээд тусласан. Хүмүүсийн урсгал дундуур дайрч ороод эмээгийн юмыг авч өгсөн. Тэр дурсамжаа би ч мартаагүй. Арай дэндүү байсан л даа. Хүн өлсөхөөрөө араатан болдгийг би тэгэхэд харсан.

-Одоо танд тэр үеийн өгөөмөр, зөөлөн чанар бий юу. Хүн их хэврэг амьтан шүү дээ. Алдар нэр, цагийн аясанд гайхалтай эвдэрдэг ?
-Би хэдийгээр нэр алдрын өндөрлөгт хүрсэн ч хүнээ алдаагүй л дээ. Монголын нэг сайхан үг байдаг. Тэнхлүүн явахад нь тэмээгээр тусалснаас, тэвдэж явахад нь тэвнээр тусла гэж. Манай сумод олон монгол байна. Бөхчүүдийн хүүхдүүдээс ч очиж л байна. Аль болох дэмнэхийг л хичээдэг. Яагаад гэвэл энэ замыг би өөрийнхөө биеэр туулж ирсэн учраас. Мэдээж дараа дараагийн үе ч ингэж туулах нь гарцаагүй. Миний хувьд тэр үед надад  татаас ерөөсөө байгаагүй. Хүнд хатуу замыг өөрөө л туулж, өөртөө дараа дараагийн замыг нээж ирсэн. Тийм болохоор тодорхой үеэ туулахад нь дүү нартаа туслахыг боддог. Гэхдээ бас нэг зангараг гэж юм байх ёстой.

-Тэр ч тийм байх шүү?
-Уруу гундуу таарвал нэг хоолонд оруулаад, санаа сэтгэлийг нь засах ч юм уу, бас нэг уранхай ханзархай кимонотой явахад нь сайхан кимоно хийлгээд өгөх ч юм уу. Тийм зэргийн нөмөр жудаг гаргалгүй яахав. Гэвч хүмүүст үзүүлж байсан тусламж, гаргаж байсан сэтгэл болгоноо яриад явахыг би хүсдэггүй.

-Түрүүн таны яриан дотор надад татаас байгаагүй, би өөрийнхөө зам мөрийг өөрөө л олсон гэсэн үг орж ирлээ. Таныг очиход кекүшюзан Батбаяр нэлээн хөлөө олчихсон байсан юм биш үү. Түүний зүгээс ямар нэгэн дэмжлэг, нөмөр нөлөө байсан уу?
-Мэдээж цолтой бөх, цолгүй бөх хоёрын хооронд асар том ялгаа байгаа. Хэл ус, ёс жаягаас авахуулаад эхний үе хүнд шүү дээ. Энэ ойлгомжтой. Гэхдээ тэр хүн миний өмнөөс барилдаагүй. Би Батбаярын өмнөөс барилдаагүй. Зам замаараа л явж байгаа. Туулаад ирсэн амьдрал, дийлээд ирсэн амьдрал. Энэ амьдрал минь тэр чигээрээ л түүх болоод үлдэж байгаа шүү дээ. Мэдээж баяр хүргэе гээд гар барих тохиолдол байлгүй яахав. Хүний харьцаа юм чинь. Мэнд устай явна. Гэхдээ энэ даваад, ялаад, дийлээд, эзлээд ирсэн нь бол зөвхөн миний л амьдралын зорилго байсан. Би залуу хүн л дээ. Гэхдээ бас өөртөө арай л хүнд ачаа үүрч яваа юм уу гэж өөрийгөө боддог л юм. Өөрөөр хэлбэл миний хатан зориг намайг энэ хүртэл авч ирлээ. Нөгөө эр хүн зоригтой бол чоно юу гэдэг билээ…Би дандаа тэгж өөрийгөө ирлэдэг байсан. Би заавал ялах ёстой гэж. Ингэж л би тэр үеэс өнөөдрийн өдрийг хүртэл явж ирсэн.

-Та бол манай нэртэй бөхийн гэр бүлд төрж өссөн хүн. Гэхдээ өнөөдрийн супер од Дагвадоржийн амжилтын хэдэн хувь тэр удам судартай холбоотой бол?
-Тэр сайхан аав ээжийн ачлал буян, хайр энэрэлд багтаж, тэр сайхан хүмүүсийн генийг шингээж төрсөндөө би бахархдаг. Тэр дундаа намайг энэ хорвоод тээж төрүүлсэн ээждээ асар их баярлаж явдаг. Аавыгаа орхиж байгаа юм биш шүү. Гэхдээ миний дотоод чанар ээжтэйгээ их ойролцоо л доо. Манай аав бол тээврийн жолооч хүн байсан. Холын замд л гараад өгнө. Бид ээжийнхээ хатуу гараар л хүн болцгоосон. За, тэгээд миний үргэлж өрсөлдөгч байж ирсэн гурван сайхан ах минь байна. Би нээрээ их сонин байдлаас замаа сонгож байсан юм ш дээ. Энэ ярианд хамаагүй ч байж магадгүй. Анх манай хоёр ах чөлөөтөөр яваад л. Аймаар мундаг болцгоогоод л. Тэгээд яахав хүүхэд юм чинь би сахилгагүйтэж байгаад зодуулна.

-Сумъяабазар, Сэржбүдээ хоёрт ?
-Тэгэлгүй яахав. Тэгээд үймүүлж байгаад авахуулаад ирэхээрээ бодож байгаа юм л даа. За, энэ хоёртой ингэж явах юм бол насаараа дээрэлхүүлэх юм байна. Тийм учраас энэ хоёроос шал ондоо юмаар хөөцөлдөе гэж. Хүүхдийн санаа ш дээ. Би тийм сонин бодолтой хүүхэд байсан байхгүй юу. Тэгээд би жудог сонгож байсан. (инээв) Хөгжилтэй байгаа биз. Гэхдээ тухайн үед тийм шийдвэр гаргаж байна гэдэг өөрөө юм хэлж байгаа биз дээ. Энэ шийдвэр намайг үнэхээр л тэс өөр сонголтыг хийлгэж байсан байхгүй юу.

-Сумогийн хатуу дэвжээнээс халираад орхиё, буцъя гэж няцах үе танд ер нь байсан уу. Мэдээж анхны, тэр балчир ахуй үед шүү дээ?
-Мэдээж бүрэн гүйцэд ухаан суугаагүй бага балчир насанд шантрах юм байлгүй яахав дээ. Нутгаа санах, гэр орноо, ах дүүгээ санаад сэтгэл эгших үе байсан. Гэхдээ би бол тэрэн дээр нэг их туйлдаагүй шүү. Яагаад гэвэл намайг анх Буянт-Ухаа дээр гаргаж өгч байхдаа харж байсан ээжийн минь харц надад одоо хүртэл харагддаг. Намайг ширтэж байсан ээжийн минь нүд миний дотроос ерөөсөө гардаггүй. Одоо хүртэл надад тэр харц хүч тэнхээ өгдөг. Би хүний нүдийг харах их дуртай. Хүний нүд бүх юмыг нь илтгэж байдаг. Тэр хүний талаарх бүх зүйлийг нүд нь хэлж байдаг.

Ээжийн маань тэр үед надад нүдээрээ хэлж байсан үг, өгч байсан хүч намайг тэнд амьдруулсан. Би чинь дунд сургуулиа Японд дуусгаж суралцсан шүү дээ. Манай сургууль чинь япондоо хамгийн чанга дэглэмтэй, догшин сургууль байхгүй юу. Би тэр сургуульд орсондоо л өдий хүртэл явж байна гэж одоо хааяа боддог. Маш чанга, ерөөсөө хагас цэргийн зохион байгуулалттай. Гэртээ харина гэж байхгүй. Манай өөрийн сумогийн багш ширүүн хүн. За тэгээд хөгтэй дөө. Эхлээд андуурч байгаа юм.  Өө, амархан юм байна. Би ёстой гүйж гараад л ялна гэж харж байгаа байгүй юу. Байхгүй, гүйж гараад л саваад унаж байгаа юм л даа. Би чинь бүх үсэг мүсгээ цээжилчихсэн мэднэ, шажигнуулна гэж тооцож байсан. Юу тэр. А гээд л шоконд орсон. А үсэг дотроо хоёр гурван янз болоод л явчихсан. А- ч үгүй, Б- ч үгүй  болно биз дээ. (инээв)

-Хэл сурахдаа та хэдий хэрийн хугацаа зарцуулсан бэ?
-Монгол хүний нэг чадавхи байдаг юм. Аль ч газар очсон, тэр нутгийн хэлийг нь маш чадварлаг эзэмшдэг. Жил хагасын дараа л би хэлний хувьд  асуудалгүй болсон байсан.

-Яг одоогийн хэлний төвшнийг тань япончууд хэрхэн үнэлдэг вэ?
-За, би өөрийгөө магтаж байгаа юм биш шүү. Намайг гайхалтай ярьдаг гэж л үнэлдэг.

-Таныг  нутгийн аялгуудыг хүртэл чадварлаг эзэмшсэн гэж дуулж байсан?
-Монголоор бол баруун аймгуудаар явахад көвүүн минь гээд л явж өгөхтэй адилхан. (дөрвөд аялгаар үзүүлэв) Тэрэнтэй адилхан нутаг нутгийн аялга гэж байдаг л даа. Тэр нутагт нь тэр аялгаар нь ярихад хүмүүс их баярладаг.

-Хэлний хувьд хөлөө олчихдог юм биз. Хоол хүнсний асуудал гэж том проблем байна биз дээ ?
-Хүн тэр газар нэгэнт л өөрийн том зорилго тээгээд оччихсон бол буцах зам байхгүй шүү дээ. Бүх л юманд нь дасах л ёстой болно. Тэр газрын ёс заншил, ахуйн соёл, хэлний соёл, хоолны соёл гээд бүгдэд л суралцах ёстой. Дандаа цагаан будаа идээд байх эхлээд мэдээж хэцүү. Сүүлдээ горойгоод орохоо байна. Би чинь гэртээ сайхан гурилтай шөлөө идэж өссөн хүүхэд. Хааяа залхуураад цагаан будаатай хоол хийчихээр аав "Аа, муу булдруунууд залхуурчээ. Ахиад хий, гурил тасалж хий” гээд л загнаад хийлгэдэг байсан. Японд очлоо. Тэнд гурил гэдэг юм нэг их өдөр тутмын хэрэглээ биш. Будаа л идэх болж байгаа юм даа. Бага байхад дуртай байсан нөгөө будаа чинь горойгоод орж өгөхөө байсан. Шөл нь гэж нэг хачин амттай юм өгнө. Тэрийг нь холиод иднэ. Нүдээ аниад л гөвнө. Горойгоод орохоо байсан. Сүүлдээ багш маань чи заавал сайн идэх ёстой, идэхгүй бол чи таргалахгүй, таргалахгүй бол чи хүчтэй болохгүй гэж хэлж эхэлсэн. Тэгээд өөртөө хэлж байгаа юм л даа. Дагваа, чи хоолон дээр бууж өгөхгүй шүү гэж. Халуун будаагаа сүүлдээ яаж аргалахаа олж байгаа юм. Би тэгвэл сүү авчихъя тэгэх үү гээд халуун будаан дээр сүү хийлгээд авлаа, тэр чинь сүүтэй будаа болно биз дээ. Ингээд хоол, хэл гээд бэрхшээлүүдээ шийдээд явчихаж байгаа юм. Би эд нараас юугаараа дутуу юм бэ гэж би өөртөө хэлдэг байсан. Бяртай бол бяртай, оюун ухаантай бол оюун ухаантай, гентэй бол гентэй. Тийм учраас би заавал эднийг ялна гэж боддог байсан.

-Дэглэлт гэж нэг юм бий. Яаж давж байв?
-Ямар ч нийгэмд хүн хийх ёстой ажлаа тэр зааж зурж өгсөн хууль журмынх нь хүрээн дотор хийгээд яваад байхад асуудал байхгүй шүү дээ. Ёс горимыг нь зөрчихгүй л байвал тэр ертөнцөд тийм айхтар дэглэлт энэ тэр гэж байхгүй.

-Буянт-Ухаа дээр таныг үдэж өгөхдөө харж байсан ээжийнхээ харцны талаар та ярьсан. Таны ээж олон сайхан хүү төрүүлж өсгөсөн буянтай эхчүүдийн нэг. Зан чанарын хувьд ч нэлээд хүчирхэг хүн шиг санагддаг. Таны үзэл, төлөвшилд ээжийн тань нөлөө багагүй бололтой. Тэр таныг юунд ч битгий бууж өг гэж сургадаг гэсэн үнэн үү?
-Эх хүү хоёр хүйн холбоотой байдаг. Эхийн сэтгэл үрд, үрийн сэтгэл ууланд гэж ярьдаг. Гэхдээ би ууланд сэтгэлээ хаячихсан хүү явахгүйг хичээдэг. Ээж минь үр биднийхээ төлөө л эмтрэнэ. Өөртөө байгаа бүхнээ үрдээ л гэнэ. Тэр агуу сэтгэлийн ачийг яаж хариулж барахав. Өдий хүртэл намайг гэсэн ээжийнхээ сэтгэлийг би үргэлж бодож явдаг. Болж өгвөл ээжийгээ баярлуулах гэж хичээдэг. Ээждээ би гэнэтийн гэнэтийн бэлэг өгөх их дуртай. Болж өгвөл аятайхан юм идүүлчих юмсан. Аятайхан юм өмсүүлчих юмсан гэж бодож явна. Ээжийн маань биднээр хүн хийсэн бүхэл бүтэн школ бий л дээ. Зүгээр ингээд ярих ч юм биш. Манай ээж бол үнэхээр агуу эмэгтэй. Би нэг дурсамж яръя. Ёкузана болоод ирлээ. Ээждээ нэг өдөр хэлсэн. Ээжээ хүүгээ сураар хэд сайхан ороолгоод өгөөч гэж. Ээж намайг эргэж нэг жуумалзаж харж байснаа шав хийтэл ороолгосон. Сайхан л байсан. Гэх мэтчилэн эх хүү хоёрын хооронд үгээр тэр бүр илэрхийлэгдэхгүй нандин харьцаа бий дээ.

-Ээжээрээ ороолгуулж цээрээ арилгах шаардлага байгаад байсан юм уу?

-Ер нь тэгээд бидний мэдэхгүй ертөнцөд ямар юм явагдаад байгааг энгийн хүмүүс тэр бүр мэдэхгүй шүү дээ. Тэр нь мэдрэгдээд байхаар сэтгэл санаа тавгүйтэх ч юм уу, энэ дотор жаахан давчдаад ирдэг юм. Ийм үед ээж аавын тэр дом хэрэг болох шиг надад санагддаг юм л даа. Хүүгээ домнох хүмүүс нь аав ээж хоёр минь юм уу даа гэж. Аавынхаа тэлээний амтыг багадаа их үзсээн. Тэрнийхээ буянд ч өдий зэрэгтэй явж байгаа.

-Долгорсүрэн заан хөвгүүддээ нэг их олон үг хэлдэггүй юм шиг ээ?
-Манай аав чинь бас нэг их сул үг хаяад байдаг хүн биш шүү дээ. Одоо харин өтөлж байна. Хүн өтлөхөөрөө хүүхэд шиг болдог бололтой. Муу аавыгаа сайхан наслуулж, баярлуулж, жаргааж явахсан гэж их л бодох юм. Магадгүй би монголд ингээд аав ээжтэйгээ хамт оровч гаравч байгаад байсан бол тэр бүр ийм сэтгэл төрөхгүй байсан байж мэдэх юм. Гадаадад олон жил амьдарч байгаа болохоор тэгдэг байх. Ээж аав, нутаг ус, эх орон гэдэг юм элэг зүрхэнд минь л эгшиж байдаг юм шүү дээ. Жам, зам хоёр ингээд л хөврөөд байгаа. Аав ээж хоёр минь тэр урсгалд элэгдээд л, торойгоод л…тийм үү. Энэ мэдрэмж намайг үргэлж ариусгаж, уярааж байдаг.

-Асашёорюү аваргын характер дэвжээн дээр хамгийн их илэрдэг. Таны сэтгэлийн хөдөлгөөн, дотоод шаталт, тэсрэлт…энэ бүх зүйл нүдэн дээр. Баяр бахдал, бас шүүмжлэл дагуулах энэ зан чанарынхаа талаар өөрт тань харин ямар бодол явдгийг мэдэхгүй юм?
-Миний амьдрал, алдаа оноо тэр чигээрээ түүх болон үлдэнэ. Мэдээж хүн юм чинь янз бүрийн л юм тохиолдоно. Жоохон юман дээр том алдаа гаргачих ч юм уу. Хүн бүрт л ийм юм тохиолддог байх. Яахав ээ, 1500 жилийн түүхтэй сумогийн ертөнцөд, энэ агуу их улс орны уламжлалт өв соёлын дэвжээн дээр нь нэг гадны нөхөр ирээд тонгочоод байвал таагүй л байх. Монгол хүний ухаанаар бодсон ч аягүй л байх. Япон орны ард түмэн сумогоо яаж хүлээж авч, яаж ханддаг билээ. Та бүхэн мэднэ. Тэр их шүтэн биширдэг сумогийн ертөнцөд нь хаа байсан талын монголын нэг Долгорсүрэн гэдэг хүний хүү очоод л сумо барилдаад л…

-Азаргалаад л ?
-Азаргалах нь ч хаашаа юм.

-Яагаад. Азаргалсан ш дээ?
-Үгүй ээ, азаргална гэдэг чинь муухай үг.

-Тэгвэл илүү гоёор хэлье л дээ. Хаанчилсан ?
-Түрэмгийлсэн. Тэр ертөнцийг нь хүчээр түрэмгийлж эзэлнэ гэдэг ямар байх вэ. Тэр кайфийг авдаг хүмүүс бас байнаа. Авахгүй, энэ одоо яах гээд байгаа юм гэж хандах хүмүүс ч байна. Жишээлбэл, та намайг бодож байна. Дагвадорж аймаар өөр характертай. Барилдахаараа аймаар уурладаг ч гэдэг юм уу. Эсвэл ерөөсөө энэ хүн энүүгээрээ л явдаг гэж бодоод байгаа байхгүй юу. Би таныг харж байна ш дээ. Би бас мэдрэнээ.

-Үгүй дээ, би тэгж бодоогүй?
-Тийм гэж үү. Гэхдээ л би танд дотоод сэтгэлээ нээж байна. Яагаад ингээд яриад байгаагаа ч мэдэхгүй байна.

-Гэхдээ л та унахаараа уурладаг шүү дээ?
-Би байна шүү дээ, шударга юманд дуртай. Ялчихсан шүү дээ, гэтэл яагаад…гэдэг юман дээр би өөрийнхөө сэтгэлийг барьж чадахгүй шууд илэрхийлчихдэг байхгүй юу. Энэ бол надтай хар бага наснаас явж байгаа дутагдал гэж хэлж болох юм. Нөгөө талдаа би шударга юманд дуртай. Энэ талдаа миний зөв ч байж магадгүй. Буруу ч байж магадгүй. Гэвч хөөе, өнөөдөр төгс төгөлдөр хүн гэж байдаг юм уу. Заавал нэг жижигхэн өө байж л байдаг биз дээ. Агуу их олимпийн наадмыг хар л даа. Ард нь өч төчнөөн алдаа гарч л байгаа биз дээ. Нэг хальт гишгээд л тэр тамирчин хүн бүхэл бүтэн нэг насны мөрөөдлөө, насаараа чардайж хийсэн амжилтаа нурааж л байгаа биз дээ. Ийм хэмжээний юмны дэргэд миний ярьж байгаа энэ алдаа юу юм бэ. Хүн зөв шүү гэсэн юман дээрээ зөв л байх ёстой. Хэзээ ч бууж өгөхгүй л байх ёстой.

-Та өрийнхөө барилдааны бичлэгийг хэр их үздэг вэ?
-Сүүлийн үед их үзэж байгаа шүү. Ер нь л би эргэж заавал үздэг байсан. Ямар ч байсан гурав үзнэ. Би нэг юм танаас асуучих уу.

-Тэг л дээ?
-Та өөрийгөө ер нь яаж үнэлдэг вэ. Ямар хүн юм бэ. Үнэл дээ?

-Хүнийхээ хувьд уу?
-Мэдээж, хүнийхээ хувьд. Одоогийн таныг бий болгосон зүйл юу юм бол. Та хариул л даа.

-Нэгдүгээрт, би маш сайн мэргэжилтэн. Үүндээ асар итгэлтэй. Хөдөөнөөс наашаа том зорилготой орж ирсэн. Сэтгүүл зүйн ертөнцөд заавал өөрийн орон зайг эзлэнэ, хүлээн зөвшөөрүүлнэ гэсэн. Чадсан. Мэдээж нөгөө талд нь би хүний л амьдралыг туулж яваа

-Бидэнд нэг л судас гүйж байгаа юм байна. Яахав өөр өөрийн замаар л явж ирсэн болохоос. Энэ цээжин дотор тэндээс өнөөдрийн энэ өдөрт хүргэж ирсэн дотоод шаталт маань тэгээд өөр байсан гэж үү. Үгүй л байгаа биз дээ. Гэхдээ би танд нэг үнэнээ хэлье. Би өөрийгөө дандаа хүнээс дутуу гэж үнэлж явдаг.

-Яагаад?
-Тэр маань намайг дандаа ирлэж явдаг байхгүй юу. Жижигхээн жишээ авъя. Жишээ нь би өөрийнхөө биеийг толинд хараад заримдаа голдог.

-Юу, та сумо дотроо маш гоё биетэй бөх шүү дээ?
-Баярлалаа. Гэхдээ би ханалаа л гэвэл тэгээд амьдрал чинь дуусдаг юм биш үү. Би тэгж л үздэг. Тийм учраас би дандаа өөрийгөө голдог. Энэ барилдаан дээр би энэ мэхийг өшөө ингэж гоё хийсэн бол ялалт илүү гоё харагдах байж ч гэх юм уу. Зарим гоё барилдаануудыг хараад ямар гоё барилдаж байнаа. Би ингэж уран, ийм авъяаслаг харагдаж чадаж байгаа болов уу. Миний хөдөлгөөн, техник яагаад илүү гоё харагдаж болохгүй гэж. Би дандаа ингэ бодож явдаг юм. Хэзээ ч би өөрийөө төгс төгөлдөр Ёкозүна гэж бодохгүй. Япончуудын хэлсэн нэг үг байдаг юм. Хүн хэзээ ч өндөг шиг  өөгүй байж чаддаггүй гэсэн. Үнэн үг шүү.  Амьдралын туршид харин хүн өндөг шиг болох гэж хичээж ирдэг байх. Өө сэв, элтэрхий болгоноо чигжиж, ухааруулж, засч ирдэг юм болов уу. Хэзээ ч хүн анхнаасаа өчүүхэн ч өө сэвгүй, нэг их сайн сайхан амьтан байдаггүй л байхгүй юу.

-Монгол бөхөөр бол дэвээ шаваа гэх байх. Өөрөөр хэлбэл барилдахын өмнөх агшин. Таны тэр үедээ гаргаж байгаа араншин үнэхээр сонирхолтой харагддаг. Тэр бүхэн таны сэтгэл зүйн хувьд өөртөө өгч байгаа ташуур уу. Эсвэл ердийн рефлекс юм уу?
-Рефлекс биш юм аа. Энэ ерөөсөө миний тэр хүнтэй барилдах чин зүрхний илэрхийлэл юм. Би сая хэлсэн шүү дээ. Би энэнээс дутуу шүү гэж…ойлгож байна уу. Ингэж би…

-Өөрийгөө уурлуулдаг гэж үү ?
-Уурлуулдаг биш. Ирлэдэг, шатаадаг. Би чамаас дутуу. Гэхдээ би чамайг заавал ялна гэж. Тэгж байж миний барилдаан гардаг юм болов уу гэж боддог юм л даа.

-Дэвжээн дээр гарч ирээд аймшигтай тодоор харуулж байгаа таны тэр хэлбэр, үзүүлж байгаа байр байдал олон бөхчүүдийг айлгадаг. Кайо, Чиётайкай эд нар бол хичнээн айхгүй дүр эсгэвч өвдөг нь чичирхийлж харагддаг л даа. Мэдрэгддэг юм. Таны өмнө тэдний бүх сул тал ингэж бий болдог шүү дээ?
-Дэвжээн дээр гарч ирээд дэвж байхад үсрээд л гурван минут хэртэй л хугацаа өнгөрдөг. Хүмүүс шуугиад л. Энэ яахав дээ, тэр чигээрээ л заншил ёс. Гэхдээ би танд хэлсэн дээ. Хүн нүдээрээ хамаг юмаа илэрхийлдэг ээ гэж. Хичнээн наанаа ингээд сүрдүүлээд л, тийм үү. Янз янзын араншин гаргаад л байвч хүн нүдээрээ л хамаг юмаа гаргадаг байхгүй юу. Би танд сонин юм яръя. Шинэ Ёкозүна болчихоод гарч байсан үе. Гүржийн бөх Коккай гээд бөх байдаг. Их сүртэй бөх. Сахал самбай нь арзайгаад л, хамар ам нь сархайгаад л, ер нь бол баргийн хүн айхаар хүн ш дээ. Гарлаа. Нөгөө дүр төрхөө л үзүүлж байна. Мундаг юм байна даа гэж бодоод л. Тэр агшинд бид хоёрын дунд ерөөсөө л сэтгэл санааны байлдаан  болж байгаа байхгүй юу. Тэгсэн нүд нь тогтохгүй байнаа. За, нөхөр нэлээн чичирч байгаа юм байна даа гэж бодсон. Би хоёр л юмыг нь ажигласан. Нүд. Дээр нь гүрээнийх нь судас хоёрыг. Гүрээнийх нь судас лугшиж байсан байхгүй юу. За, би чамайг ялах юм байна. Би ялахдаа чамайг жинхэнэ арчиж өгнөө гээд л гарсан. Ялсан.

-Сумогийн холбоо тодорхой хэмжээний уналтад орсон үед монгол Ёкозүна төрж, маш том сэргэлт авчирсан. Мэдээж энэ бол бидний бахархал. Гэхдээ сумо үзэхээр ирсэн тэр олонлог дотор таныг ялахад талархахгүй хэсэг байдаг. Хашгираад л, зэрлэг монголыг алаад өг гээд л. Тэдний тэр хашгираан таны чихэнд ирдэг үү?
-Тэр бол намайг ирлэдэг бас нэг өгөгдөхүүн л дээ. Тэд хашгирдаг. Аймаар бүдүүлэг хашгирдаг. Бүдүүлэг гэж шууд хэлэхэд бас хаашаа юм бэ дээ. Яахав дээ, хүн нэг тийм үзэн ядсан өнгөөр хашгирдаг ш дээ. Надад тэр хашгираан ирдэг. Гэхдээ би өөртөө "Чаддаг юм бол…” л гэж хэлдэг юм даа.

-Дотроо?
-Дотроо. Өөртөө.

-Тэд гэхдээ өөрчлөгдсөн үү. Эсвэл өрсөлдөөн юм болохоор үүрд тийм байх юм болов уу?
-Юу гэж өөрчлөгдөх юм бэ. Үүрд мөнхийн зүйл шүү дээ. Би танд нэг дурсамж яръя. Гурван жилийн өмнө 11 сарын башё Фүкуокад болсон. Кайогийн нутаг л даа. Би Кайог ялсан. Бас рекорд эвдсэн. Жилийн нийт барилдаан зургаан башё нийлээд 90 барилдаан болдог. Би 84 ялчихсан байсан. Дээр нь бүтэн жилийн түрүү авчихсан. Хэн ч миний хажуугаар ороогүй. Дээр нь рекордыг эвдээд, долоон башё дараалан түрүүлсэн. Надад бол бас том нервний асуудал л даа. Тэгээд барилдаандаа орлоо. Тэнд байгаа бүх хүн Кайо Кайо гэж орилоод л. Саяын болдог Монгол башё шиг л юм болсон. Бүгд орилолдоод. Би ийм үед нэг зүйлийг аймаар боддог ш дээ. Би нээрээ эх орондоо байсан бол миний ард түмэн яг та нар шиг ингэж миний төлөө хашгирна шүү дээ гэж. Намайг тэд минь яаж дэмжиж байх бол доо гэж…(хэсэг дуугүй суув) Энэ бол миний л тавилан. Тэгээд л дэвжээн дээр байж байсан чинь яг миний өлмий хавьд тэр дор нэг ногоон цамцтай япон хүн суучихсан, намайг хараад уйлж байсан. Тэр хүний нулимс асгараад л байсан. Намайг Монгол улсын гавъяат тамирчин болж байхад манай Ерөнхийлөгч Багабанди гуай хэлж байсан юм. Биеийн хүчээр нэгийг ялна. Ухааны хүчээр мянгыг ялна гэж.

-Тийм ээ, таныг гавъяатын тэмдэг зүүж байх агшныг сурвалжилж байсан?
-Яг тэгж хэлж байсан тээ.

-Тэр ногоон цамцат таны төлөө уйлж байсныг та мартдаггүй юм байна. Тэгэхээр та тэр ард түмний хайрыг нь бас авсан гэсэн үг. Дэвжээний дор уйлж суусан ногоон цамцатын нулимс таныг гэсэн хайр?
-Тэгэлгүй яахав. Барилдаан болсон. Кайог би ялсан л даа. Гэхдээ тэр зрителийг бүгдийг нь ялна гэдэгт л миний гаргасан хүч оршиж байгаа юм шүү дээ. Тэгээд би ногоон цамцат руугаа харсан. Ногоон цамцат бид хоёр хоёулаа л уйлсан даа. Чи бид хоёр ялсан шүү гээд. Харцаараа л бие биедээ хэлж байгаа юм.

-Сая монгол башё дээр таны хоолой өөрийн эрхгүй зангирч байгаа харагдсан. Энэ ямар мэдрэмжин дээр суурилсан догдлол вэ?
-Явж явж би гэдэг хүн нэг л их сүртэй амьтан шиг харагддаг мөртлөө яльгүй жоохон юман дээр уярчихдаг сонин хүн шүү дээ. Монгол башёг эх орондоо зохион байгуулах миний нэг том мөрөөдөл байсан юм. Дээр нь би Ёкозүна хүний хувьд эх орноо бас таниулъя, сумогийнхоо бөхчүүдэд ямар газар төрж өссөнөө харуулъя гэсэн бодол байсан. Гурван жил бодож явсан зорилт. Тэр үед тэнгэр хангай ч мөн сайхан байсан шүү. Бороотой бол бороотой, салхитай бол салхитай, ёстой монгол монголоо харуулсан. Хичнээн таагүй үйл явдал болж, үймээн самуун дэгдсэний дараа байсан ч монголын ард түмэн мартах юмаа мартаж чаддаг юм байна. Тэр агуу их уухайг сонсоод, тэр сайхан кайфийг аваад би өөрийн эрхгүй огшсон л доо. Хүн өөрийнхөө өмнө байсан юмны ард гараад зогсч байх сайхан. Гарч чадахгүй байгаад байвал бүр хэцүү. Тэрийг хагалж гараад, амтыг нь мэдрээд зогсч байх ямар байх уу. Би сумод түрүүлснийхээ дараа яг тийм кайф авдаг. Уужраад л, нэг тийм үүлэн дээр гараад ирдэг байхгүй юу. Тэр их хуримтлагдаж байсан нерв биенээс гараад л. Шал өөр мэдрэмж шүү дээ. Нөгөө их барилдаан явагдаж байх үед, өдөр болгон дэвжээн дээр тулалдаж байх үед өөрийнхөө бүх бие сэтгэл, оюун санааг төвлөрүүлээд чардайж байх үед ямар байх уу. Ний нуугүй хэлэхэд зарим үед араатан шиг болдог үе байдаг л байргүй юу. Зөвхөн тэр ялалтын төлөө дайрдаг. Хажуудах хүмүүс зүгээр л нүдээрээ ойлгодог. Тэрнээсээ буух гэж бас юм болноо доо. Хүмүүс намайг зөвхөн гаднаас нь л хараад байдаг.

-Ялсан ч гэсэн ялалтын нерв гэж бас байдаг байх нь ээ?
-Байлгүй яахав.

-Ёкозүна Дагвадорж олон даваа гүвээг давж амьдарсан. Тэр амьдралыг бид бүтнээр нь нэг амьсгаагаар ойлгоно гэж байхгүй. Дэвжээн дээр гарах эрхээ хүртэл хязгаарлуулж явлаа. Тэр "шийтгэл”  ингэхэд таны хувьд юу байсан бэ?
-Асар их том даваа байсан. Би даваад гарсан. Эргээд би тэндээс цоо шинэ эрч хүчийг олж авсан. Би тэрэн дээр ноён нуруугаа харуулж гарах ёстой байсан. Харуулж чадсан. Асар их сэтгэлийн тэнхээ олж авсан. Надад тохиолдсон бас л нэг шалгуур байсан. Би ямар хувиараа очоод хөл бөмбөг тоглочихсон биш. Бас нэг хоёр улсын найрамдлын шинжтэй, гадаад явдлын яамд оролцсон арга хэмжээ байсан. Өөрийгөө гэнэн ч гэхэд хаашаа юм. Хэн ч гэсэн дүү нараа нэг бөмбөг шидэхэд өшиглөөд хөгжөөгөөд өгдөг биз дээ. Тийм л юм болсон. Би ямар хар тамхи татчихсан биш, өшөө ёс бус юм хийчихсэн биш. Сонин л юм болсон.

-Их гэнэтийн явдал байсан байх?
-Маш гэнэтийн. Яахав нэг шалтаг байсан байх л даа. Бодлогын чанартай. Гэхдээ яахав ээ, амьдрал баян шүү дээ. Бараан үүл арилж, тэнгэр цэлмэдэг. Үхэшгүй мөнхийн эвдрэл, үхэшгүй мөнхийн үл ойлголцол, дайсагнал гэж байдаггүй байхгүй юу. Хэзээ нэгэн цагт таагүй салсан нөхөд эргээд уулздаг, тэврэлддэг л хорвоо шүү дээ.

-Дайсан ч гэсэн элэгддэг гэсэн үг үү?
-Элэгдэнэ ээ. Өнөөдөр хичнээн таныг муу хэлж байвч маргааш ойлгодог цаг ирнэ. Цагийн хүнд хэцүү аяс болгоныг өөртөө гүн шингээгээд авч үлдээд байвал би хэн болох вэ.

-Хамгийн хэцүү нь эх орондоо ирэхийг тань хориглосон үе байсан байх?
-Яахав нөгөө талаас нь харъя л даа. Таны түрүүнд хэлснээр азаргалаад байсан нөхрийг жаахан даръя гэсэн санаа хэнд ч төрнө биз дээ. Тэр үед би яагаад ч юм ерөөсөө тэнд баймааргүй л байсан. Орчин, нөхцөл нэг л баймааргүй. Гэрээс гарлаа. Үүдэнд наян сэтгүүлчид. Дагаад л явна. Намайг буцаад очиход рекорд тогтоосон ш дээ. Хичнээн сэтгүүлчид цугларсныг хэлж мэдэхгүй байна. Би инээгээд л очсон. Нөгөө аварга аварга гэдэг хүнээ өөрсдөө янз бүрийн аяг үзүүлж байгаад гэнэт татаад унагачихсан. Би ямар гэм хийчихсэн юм бэ гэж өөрөөсөө мянга асуугаад хариулт олоогүй л дээ. Тэгээд эх орондоо сайхан байж байгаад очсон. Сэтгэл санаа үнэхээр сайхан болж, хөнгөрсөн байсан. Яагаад гэвэл би даваад гарсан байсан.

-Гэхдээ та шүд зууж очсон уу, үнэхээр тайтгарч тайвширч очсон уу?
-Би аварга хүн гэдэг утгаараа л очсон. Би Ёкозүна шүү гэдэг утгаараа л очсон.

-Ойлголоо. Нээрээ тэгж шийтгүүлчихээд эх орондоо ирэхэд ямар байсан бэ. Чингис хаан нисэх онгоцны буудал дээр хамгийн эхэнд таны нүдэнд хэн харагдсан бэ?
-Буухад уу. Маш гоё асуулт байна. Монгол минь монголоороо л угтсан. Ёо ёо тэр агаарыг бол мартахгүй ээ. Тэр битгий хэл хотоос гараад явахад Улаанбаатар хотын цэвэрлэх байгууламжийн үнэр танар гэж байдаг шүү дээ. Тэр хүртэл янзтай гоё санагдаж байсан. Эх орон шүү… гэж. Гоё. Үнэхээр гоё мэдрэмж.  Онгоцноос буучихаад нэг төмөр саравчны дор зогсож байсан. Манай муу хоёр дүү. Өөдсөн чинээ хоёр амьтан гүйж ирсэн. (Аваргын нүд үл ялиг чийгтэж ирэв)

-Хэний хүүхдүүд вэ?
-Том ахын маань хоёр хүү Доржоо ахдаа хуушуур аваачиж өгнө гээд зүтгэсээр байгаад аваад ирсэн байсан. Тэр хоёрынхоо өгсөн хуушуурыг, онгоцны буудлын төмөр саравчны дор идээд зогсож байх сайхан байж билээ.

-Гадаа юу?
-Гадаа. Тэр хуушуур ямар гоё байсан бэ. Энэ ертөнцийн хамгийн амттай хоол хуушуур гэдгийг мэдэрсэн. Хоол ярьсан хүн хамгийн тэнэг гэдэг. Гэхдээ би нэг удаа монголынхоо хуушуурыг яриад тэнэг болъё л доо. Тэр хоёр жижигхэн амьтан ахыгаа гээд хуушуур аваад ирдэг гоё байна уу. Нэг хоёрдугаар ангийн л хоёр хүүхэд шүү дээ.

- Хөөрхөн юм аа. Танай гэр бүлийн сэтгэлийн дэмжлэг байсан байх?
-Тэгэлгүй яах юм бэ.

-Ахиад манай аваргыг ээлжит хэл ам тойрч байна. Та битгий эмзэглээрэй. Дэлхийн бүх сэтгүүлчид адилхан шүү дээ. Үйл явдлын араас л хошуурч байдаг. 2007 оны нацу башёгийн дараа Шукан гендэй сэтгүүлд таны тухай шуугиантай нийтлэл гарсан. Ёкозүна Асашёорюү нэг давааг 6500 доллараар үнэлж авдаг гэсэн тэр сенсааци явсаар сая шүүхийн танхимд очлоо. Энэ үйл явдлын талаар таны байр суурийг сонсмоор байна?
-Эхлээд би сумогийн холбооны талаар хэдэн үг хэлье гэж бодож байна. Сумогийн холбоо гэдэг тэр байгуулга бол өнөөдрийг хүртэл үе үеийн сумочдын амьдрал тэмцлийг авч явж ирсэн, агуулж ирсэн асар том түүхтэй байгууллага. Энэ дэвжээ юугаараа дэлхийд үлгэр жишээ болж ирсэн бэ. Шударга ёсоороо. Үнэхээр тэнд хүчтэй нь давдаг, хүчгүй нь унадаг. Ялж дийлэхийн хорвоо. Яахав залуу бөхчүүд гэнэ алдаад зарим нэг нь болчимгүй үйлдэл хийх юм гарна. Мэдээж олон хүн сайнтай муутай, ой мод урттай богинотой шүү дээ. Тэсвэр тэвчээр нь алдрахаар янз бүрийн зохисгүй хэл яриа гаргах арга замаар бухимдлаа тайлах оролдлого хийж байна. Хүч нь хүрэхээ байхаар хүнээс янз бүрийн авир гардаг юм байна. Би үнэхээр тэр хүүхдэд харамсаж байна. Аварга хүний хувьд бэлтгэл энэ тэр дээр таарч, санал зөвөлгөө өгөх тохиолдол гардаг л байсан. Тийм байдалд орсонд нь харамсаж байна. Гэхдээ нэг үг бий. Овоо босгоогүй бол шаазгай юунд суух вэ гэж. Хориотой, янз бүрийн мансууруулах бодис хэрэглэж, тэрнээсээ болж шийтгэл хүлээж, хүнд байдалд орлоо.

-Та Ваканохог хэлж байна уу?
-Тийм. Хүн өөрөө өөрийгөө л авч явдаг. Өөрөө сумогийн ертөнцөд байж болшгүй алдаа гаргачихаад дараа нь ийм муухай гүжир гүтгэлэг хийж байгаа нь харамсалтай л байна. Өнөөдөр сумогийн дэвжээ бол хамгийн ил тод, хамгийн шударга дэвжээ.

-Гэхдээ та бүр өмнө нь Шукан Гэндэй сэтгүүлийг шүүхэд өгчихсөн байсан биз дээ?
-Тийм. Сумогийн холбоо болон Ёкозүна би нэр төрөө сэргээлгэхээр шүүхэд хандсан.

-Сэтгүүлийн үүсгэн байгуулагч Коданшо интернешнл компаниас 4,6 сая иен нэхэмжилсэн юм билээ. Энэ мөнгөн дүн тухайн сэтгүүлийн хэвлэгдсэн тоо, нэр төрийн хохирол хоёрын алийг нь түлхүү бодолцсон тооцоо вэ?
-Нэр хугархаар яс хугар гэдэг биз дээ. Мэдээж өдий хүртэл хамаг хүчээ шавхаж, хамаг нервээ барж, амьдралынхаа тодорхой, том үеийг зориулж ирсэн амжилтыг минь ингэж зүй бусаар нулимах надад үнэхээр харамсалтай. Би ийм зүйлийг бол үзэн ядна. Өнөөдөр тэр хүн над шиг энэ  хөлсийг урсгаад, над шиг хатуу амьдралыг туулаад, над шиг барилдаан хийгээд, над шиг хүнд хэцүү нервийг авч яваагүй байж үзэгнийхээ үзүүрээр л хүний зүрх сэтгэл рүү хатгаж байгаад үнэхээр ой гутаж байгаа байхгүй юу.

-Өмнө нь та нэг ч сэтгүүлчийг шүүхэд өгч байгаагүй юу?
-Үгүй. Нөгөө утгаараа Асашёорюү гэдэг энэ хүн чинь ерөөсөө л гол баатар юм байна, тийм үү. Энэ хүнээр л оролдчихсон байвал тэр сонин зарагдана. Үнэн ч бай, худлаа ч бай. Тэгж л хоолоо олж идэж байдаг. Би танд өчигдөр хэлж байсан даа. Энэ бичиж байгаа сэтгүүлчдийн цаана амьдрал байдаг шүү дээ. Хоолоо олж идэх нэг арга нь тэр. Тийм болохоор би аль болох өнгөрөөхийг хичээдэг гэж. Гэтэл үнэн хэрэгтэй цаана нь хүний бүхэл бүтэн амьдралын нэр төрд юу үүсч, тэр хүн сэтгэлдээ ямар шарх авч байгаа нь тэдэнд ерөөсөө огт хамаагүй байдаг. Шукон гэндэй мэтийн шар сэтгүүл тийм хэмжээний л ёс зүйтэй шүү дээ.

To be continued...
Ангилал: Хэвлэл мэдээлэл | Үзсэн: 728 | Оруулсан: sonjuur | Үнэлгээ: 0.0/0
Нийт сэтгэгдэлүүд: 1
[Сэдэв] 1. | Бичсэн: | 2010-03-06


ene ih goe yarilclaga boljee ih saihan bnoo
Хариу:

Зөвхөн бүртгэлтэй гишүүд л сэтгэгдэл эрх бичэхтэй дээ.
[ Бүртгүүлэх | Нэвтрэх ]
Ням, 2024-05-12, 09:55
Welcome Зочин